Κεφάλαιο 9
Ο Μαρκ και ο Στήαρ.
Ο Μάρκους είναι ένας νεαρός γύρω στα 20 από το Μανχάιμ. Από μικρός λάτρευε τη μουσική και ήταν ένας καταπληκτικός πιανίστας.
Όμως δε χάρηκε πολύ τις σπουδές του στη μουσική, αφού 18 κι όλας χρονών οι γονείς του τον έστειλαν στην πολεμική αεροπορία…
Δεν πρόλαβε να τελειώσει καλά καλά την εκπαίδευσή του και ξεκίνησε ο πόλεμος…
Η άνοιξη τον βρήκε σε ένα πολεμικό αεροδρόμιο στην Αλσατία
Εκείνο το πρωινό, είχε ένα κακό προαίσθημα…Ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένος, ήξερε ποια είναι τα καθήκοντά του και δε φοβόταν το θάνατο.
Όμως.. όμως εκείνη τη μέρα, κάτι τον προβλημάτιζε, κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς τι είναι…
Και το κατάλαβε τη στιγμή που ήρθε αντιμέτωπος με τον Στήαρ. Είχε χαλάσει το μυδραλιοβόλο του…Τώρα ήρθε το τέλος, σκέφτηκε και για μια στιγμή ένιωσε ότι περνάει από μπροστά του όλη του η ζωή… Και τότε έγινε κάτι που δεν το περίμενε! Ήταν πραγματικά ένα θαύμα! Ο αντίπαλος τον χαιρέτησε και του έκανε νόημα ότι θα αναμετρηθούν κάποια άλλη στιγμή, με ίσους όρους… όταν θα λειτουργεί το μυδραλιοβόλο του…
Δυστυχώς όμως, ο πόλεμος είναι πόλεμος και ένας άλλος πιλότος έριξε το αεροπλάνο του Στήαρ… ο Μαρκ έτρεμε. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έγινε… Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα…
Κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να συγκεντρωθεί, να μπορέσει να κρατήσει σταθερά τα χέρια του… τα αντανακλαστικά του δεν λειτουργούσαν. Έπρεπε να συνέλθει και να μπορέσει να επιστρέψει πίσω. Κοίταξε το σμήναρχό του. Οι υπόλοιποι στρατιώτες επέστρεφαν στη βάση τους. Όμως ο Μαρκ δεν μπορούσε να γυρίσει. Έκανε δύο βόλτες στον αέρα και προσπάθησε να βρει αν υπάρχει κάπου ομαλό έδαφος. Ναι, νομίζω ότι θα τα καταφέρω εδώ, σκέφτηκε και συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις. Σε λίγο, κακήν κακώς κατάφερε να προσγειώσει το αεροσκάφος του. Ο σμήναρχός του τον ακολούθησε. Τον έλεγαν Ντιρκ και ήταν γύρω στα 50. Ο πρώτος του γιος ήταν κι αυτός πιλότος και τον έχασε πριν από 2 μήνες σε μια εναέρια μάχη. Ο μικρός του υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό. Είχε μεγάλη αγωνία… ήταν στρατιώτης, όμως πάνω από όλα ήταν άνθρωπος. Ο Μαρκ προσπάθησε να του εξηγήσει, όμως εκείνος τον σταμάτησε.
-Είδα τι έγινε! Πάμε να τον βρούμε! Μαρκ, την πυξίδα σου!

Καθώς κατευθύνονταν προς το μέρος που είχε πέσει ο Στήαρ, άκουσαν έναν ήχο… από κάπου ερχόταν ένα σήμα ΣΟΣ…
- Μαρκ, γρήγορα!Το σήμα ακούγεται προς τα εκεί!

… καθώς πλησίαζαν, το σήμα όλο και μεγάλωνε…
Όμως ήταν αρκετά σκοτεινά και δεν μπορούσαν να διακρίνουν πολλά!.. Και τότε, κάπου κοντά στα βράχια, είδαν ένα φωτάκι να αναβοσβήνει… Ο Στήαρ το είχε κάνει το θαύμα του. Είχε φτιάξει ένα μικρό κουτάκι, το οποίο το είχε στερεώσει πολύ καλά πάνω στο αλεξίπτωτό του… αν θα χρειαζόταν να ανοίξει το αλεξίπτωτο, αυτό αμέσως θα άρχιζε να εκπέμπει ΣΟΣ και ένα φως αναβόσβηνε με τον ίδιο ρυθμό. Μία και μοναδική εφεύρεση που δούλευε… μία και μοναδική του έσωσε τη ζωή!
Όταν τον βρήκαν είχε χάσει τις αισθήσεις του. Ήταν κουλουριασμένος, σε άθλια κατάσταση και αιμορραγούσε. Όμως ήταν τουλάχιστον ζωντανός…
-Είναι τυχερός! Φέρε μου την πυξίδα, Μαρκ, πρέπει να βρούμε το πρόχειρο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Βρισκόμαστε σε Γαλλικό έδαφος, αλλά ελπίζω να μην έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Οι γιατροί δεν κάνουν διακρίσεις. Παρόλα αυτά πρέπει να προσέχουμε! Τον ξάπλωσαν προσεκτικά κάτω. Τα μαθήματα πρώτων βοηθειών που είχαν πάρει, τους ήταν πολύτιμα καθημερινά…
-Αιμορραγεί. Πρέπει να του δέσουμε την πληγή του.

Ο Μαρκ έβγαλε το σακάκι του και το έδεσε όσο πιο σφιχτά μπορούσε γύρω από την μέση του Στήαρ.
Εν τω μεταξύ ο Ντιρκ έφτιαξε ένα πολύ πρόχειρο φορείο με ότι απέμεινε από το αλεξίπτωτο.
Τον σήκωσαν με προσοχή.

Ήταν πολύ δύσκολο να τον μεταφέρουν. Ο Στήαρ είχε χτυπηθεί πολύ σοβαρά και έπρεπε να μείνει ακίνητος… Καθώς προσπαθούσαν να προχωρήσουν, άκουσαν μια φωνή να τους μιλάει σπαστά γαλλικά.
-Ποιος είναι εκεί?
-Μεταφέρουμε τραυματία, είπε αμέσως ο Μαρκ, με τα λίγα γαλλικά που ήξερε

Είδαν μπροστά τους ένα γέρο να τους κοιτάζει κατάπληκτος! Δυο γερμανοί! Τι στο καλό!...
- Μην πυροβολείτε, ούρλιαξε ο Μαρκ. Μεταφέρουμε τραυματία.
Ο γέρος κατέβασε το όπλο του…
Πού είναι ο Ερυθρός Σταυρός? Πρέπει να τον πάμε το συντομότερο…
Σε λίγη ώρα είχαν φτάσει στο πρόχειρο νοσοκομείο που είχε στηθεί εκεί κοντά.
Ο Μισέλ κατευθύνθηκε προς το μέρος τους μαζί με έναν άλλο γιατρό και 2 νοσοκόμες.
Τον πήραν αμέσως για να εξετάσουν τις πληγές του.

Ακόμα ανέπνεε, όμως τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα…
Έπρεπε άμεσα να χειρουργηθεί. Είχε χτυπηθεί κοντά στα νεφρά και είχε σπάσει πολύ άσκημα το πόδι του…
-Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να τον σώσουμε, είπε ο Μισέλ. Πρέπει να μεταφερθεί το συντομότερο… Μα… πού πήγαν???

Ο Μαρκ με τον Ντιρκ φρόντισαν να απομακρυνθούν μόλις τον παρέδωσαν στα χέρια του γιατρού, χωρίς να τους δώσουν πληροφορίες για την ταυτότητα του τραυματία. Άλλωστε κι εκείνοι δεν τον ήξεραν…
Το μόνο που ζήτησε ο Μαρκ πριν φύγουν, ήταν το όνομα του γιατρού. Έλπιζε να τελειώσει γρήγορα αυτός ο πόλεμος. Και ευχόταν κάποια στιγμή, να μπορέσει να μιλήσει στο αγόρι αυτό. Του είχε δώσει την ευκαιρία να ζήσει, κι εκείνος κατάφερε να τον βοηθήσει… ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει…

Ο Στήαρ άργησε πολύ να συνέλθει. Στο τέλος τα κατάφερε. Μέσα στα παραμιλητά του κατάφεραν να ξεχωρίσουν μερικές μόνο λέξεις… Κάποια ονόματα επαναλαμβάνονταν… Πατρίτσια, Κάντυ, Άρτσι…

Μέχρι να βρει τις αισθήσεις του ξανά, δεν ήξεραν ποιος είναι…