Κεφάλαιο 1

Η συνάντηση με τον Πρίγκιπα.

 

   -Κοριτσάκι, είσαι πιο χαριτωμένο όταν γελάς….

Η Κάντυ γύρισε πίσω έκπληκτη… είχε μπροστά της τον Πρίγκιπά της! Το αγόρι που είχε συναντήσει στον αγαπημένο της λόφο, όταν ακόμα ήταν 6 χρονών, και που πάντα είχε στη σκέψη και την καρδιά της!!! Η παρουσία του άλλαξε τη ζωή της!

Και ήταν αυτός… ο πρίγκιπας, ο φίλος, ο μεγάλος θείος…

   Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν αυτή τη φορά το πρόσωπό της! Δάκρυα χαράς και συγκίνησης!!! H Κάντυ έτρεξε στην αγκαλιά του…

  -Άλμπερτ, όλα αυτά τα χρόνια, εσύ…

  -Μην πεις τίποτα άλλο, Κάντυ, τίποτα! Από δω και πέρα, θέλω να σε βλέπω πάντα ευτυχισμένη. Δε θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό! Το υπόσχομαι!

  -Ευχαριστώ Άλμπερτ!

Η Κάντυ σκούπισε τα δάκρυά της και πήρε τον Άλμπερτ από το χέρι.

  - Κοίτα! Η κυρία Πόνυ, η αδελφή Μαρία, ο Άρτσι, η Άννυ, τα παιδιά… είναι εκεί και μας περιμένουν!

   Άρχισαν να κατηφορίζουν το λόφο τρέχοντας! Ο Άλμπερτ είχε οργανώσει μια μικρή γιορτή! Όλα ήταν υπέροχα! Είχαν καλέσει και τον Τομ που ήρθε με τον πατέρα του και την Πάττυ!

 Αφού έφαγαν, ακολούθησε ένα μικρό γλέντι. Τραγούδησαν και χόρεψαν με την ψυχή τους! Η Κάντυ ένιωθε μια απέραντη ευτυχία! Την πλημμύριζε αισιοδοξία και γαλήνη. Πίστευε ότι στο μέλλον όλα θα πήγαιναν καλά!

  Η ώρα πέρασε και τα παιδιά έπρεπε να πάνε για ύπνο. Αφού πήγαν στην εκκλησία να προσευχηθούν, η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία τα συνόδεψαν στα κρεβάτια τους και ο Άλμπερτ προσφέρθηκε να τους πει μια ιστορία πριν κοιμηθούν, για κάποιο λιοντάρι που είχε συναντήσει στην Αφρική.

  Η Κάντυ ήθελε να μείνει λίγο παραπάνω στην εκκλησία για να προσευχηθεί. Δεν μπορούσε όμως να συγκεντρωθεί… σκεφτόταν όλα αυτά που είχαν γίνει τις τελευταίες μέρες. Πιο πολύ όμως σκεφτόταν τον Τέρυ. Επιτέλους, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να γυρίσει στο θέατρο και στη Σουζάννα. Ναι, έτσι έπρεπε να γίνει.

Τις σκέψεις της διέκοψε ένας διακριτικός θόρυβος. Ήταν η Πάττυ.

-         Κάντυ, με συγχωρείς αν σε διέκοψα!

-         Όχι, Πάττυ, τώρα θα ερχόμουν να σας βρώ!

-         Ξέρεις σκεφτόμουν… θα μπορούσα να μείνω λίγες μέρες εδώ, μαζί σας? Ο Άρτσι και η Άννυ ετοιμάζονται να γυρίσουν πίσω με τον Άλμπερτ!

-         Εννοείται, Πάττυ, ότι μπορείς να μείνεις όσες μέρες θέλεις!!! Θα περάσουμε πολύ όμορφα, θα το δεις! Πάντα εδώ, κοντά στα παιδιά και τις δυο μαμάδες μου, βρίσκω γαλήνη και ηρεμία! Όμως πάμε να χαιρετίσουμε τον Άλμπερτ, τον Άρτσι και την Άννυ! Θα μας περιμένουν!..

-         Ναι, πάμε!

 

   Όταν βγήκαν έξω, η Κάντυ ένιωσε ξανά μια παράξενη γλύκα και συγκίνηση… ήταν πολύ όμορφο να τους έχει όλους μαζί εκεί, κοντά της! Ειδικά με την Άννυ, είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ήταν μαζί στο ορφανοτροφείο…

  Εκείνο που την παραξένεψε όμως, ήταν το βλέμμα του Άλμπερτ…τον τελευταίο καιρό είχε παρατηρήσει κάτι πολύ περίεργο στα μάτια του…κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει.. την κοίταζε με ένα βλέμμα, γεμάτο αγάπη, στοργή και τρυφερότητα..

Όμως… η Κάντυ ένιωθε ότι δεν ήταν μονάχα αυτό.. ένιωθε ότι είναι κάτι πολύ πιο δυνατό, και το περίεργο ήταν ότι κι εκείνη αισθανόταν το ίδιο..

   Αφού χαιρετίστηκαν, η Κάντυ συνόδεψε τα παιδιά μέχρι το αυτοκίνητο.

Ο Άλμπερτ ήθελε να της μιλήσει ιδιαιτέρως…

 

 

Η Κάντυ τον κοίταζε στα μάτια συγκινημένη… ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει…

 

-Τι συμβαίνει Κάντυ?

- Ο Πρίγκιπάς μου… ο θείος Γουίλιαμ… Εσύ Άλμπερτ!!.. ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω…

 

Η Κάντυ για μια ακόμη φορά έπεσε στην αγκαλιά του! Ο Άλμπερτ της χάιδεψε τα μαλλιά και της σκούπισε τα δάκρυα..

 

   -   Κάντυ, θα χρειαστεί να λείψω πάλι…

   -   Πάλι θα φύγεις Άλμπερτ?

   -   Δυστυχώς, δεν είναι ταξιδάκι αναψυχής, πρέπει να τακτοποιήσω πάρα πολλές                  εκκρεμότητες.. Οι επιχειρήσεις μας χρειάζονται μια πολύ καλή διαχείριση και θέλω να είμαι σίγουρος ότι όλα λειτουργούν στην εντέλεια… Οι ευθύνες μου είναι πολύ μεγάλες… Καταλαβαίνεις Κάντυ?

   -   Ναι, Άλμπερτ… μείνε ήσυχος. Είμαι καλά!

   -   Κάντυ, θέλω να ξέρεις ότι σ’αγαπώ!.. Όπου και να βρίσκομαι, είμαι πάντα κοντά σου!! Ότι και να χρειαστείς, μη διστάσεις να μου γράψεις!

   -   Πόσο καιρό θα λείψεις, Άλμπερτ?

   -   Ακόμα δεν το γνωρίζω..

 

Και πάλι ο Άλμπερτ την κοίταζε πολύ περίεργα.. Και η Κάντυ επίσης.. ήθελε να του πει τόσα  πολλά… και το κυριότερο, ήθελε να του ζητήσει να ακυρώσει την υιοθεσία της. Όμως, θα του το έλεγε όταν θα επέστρεφε.. ήθελε να έχουν χρόνο, να κουβεντιάσουν. Ναι, θα το έκανε αργότερα…

 

-         Θα μου λείψεις Άλμπερτ!!

-         Κι εσύ θα μου λείψεις, Κάντυ!!

 

Η Κάντυ, παρόλο που η ώρα ήταν πια περασμένη, ανέβηκε στο μεγάλο δέντρο και παρακολουθούσε το αυτοκίνητο που απομακρυνόταν… Ο αέρας της χάιδευε το πρόσωπο κι ένα ολόγιομο φεγγάρι, έριχνε ασημένιες ανταύγειες στα μαλλιά της…

 

Αντίο, Άλμπερτ!...