Κεφάλαιο 3
Ο Τέρυ στο ρόλο του Άμλετ

Το επόμενο πρωί η Κάντυ έστειλε το γράμμα στον Άλμπερτ. Καθώς γύριζε στο σπίτι της Πόνυ σκέφτηκε να αγοράσει μερικά φρούτα για τα παιδιά! Καθώς περίμενε να της ζυγίσουν κάτι φραουλίτσες που διάλεξε, τράβηξε την προσοχή της ένα εξώφυλλο… Δεν μπόρεσε να κρατηθεί και αγόρασε το περιοδικό. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά…
Ο Τέρυ! Ο Τέρυ στο ρόλο του Άμλετ…
Ο Τέρυ στη φωτογραφία ήταν πολύ όμορφος… Η Κάντυ ξεφύλλισε το περιοδικό και διάβασε τη συνέντευξη. Γυρνώντας σελίδα, είδε μια φωτογραφία της Σουζάννας. Παρόλη την ταλαιπωρία της, ήταν ακόμη όμορφη και γλυκιά!
- Δις Σουζάνα, ανησυχήσατε που ο Τέρρυ εξαφανίστηκε;
- Όχι, γιατί πάντα θα τον εμπιστεύομαι ότι και να κάνει.

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της Κάντυ… «αχ, Τέρρυ, έκανες το σωστό, έτσι έπρεπε να γίνει… όμως… βλέπω τα μάτια σου και στη φωτογραφία.. είναι μελαγχολικά… Όχι, Κάντυ, δεν πρέπει να ανησυχείς, η Σουζάννα τώρα πια είναι αυτή που πρέπει να ανησυχεί για τον Τέρρυ και όχι εγώ!!!»

Η Κάντυ πήρε το δρόμο της επιστροφής. «πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτό που αποφάσισα να κάνω! Υποσχέθηκα στον Τέρρυ να είμαι ευτυχισμένη! Και θα είμαι! Και ο Άλμπερτ θέλει να με βλέπει καλά και χαρούμενη. Αχ, Άλμπερτ, μακάρι να ήσουν εδώ…»

Είχε σχεδόν φτάσει. Η Κάντυ φόρεσε το καλύτερό της χαμόγελο και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι της Πόνυ…

…………………………………………………………………………………………..


«Να ζει κανείς ή να μη ζει?
αυτή είν’η απορία
τι είναι αλήθεια πιο σωστό?
να υπομένεις τα χτυπήματα μιας μοίρας ελεεινής
ή να ορθωθείς στην τρικυμιά των συμφορών
και να την πολεμήσεις μέχρι τέλους?
Και, αν πεθάνεις, θα κοιμηθείς, αυτό είναι…
Θα κοιμηθείς και θα γλιτώσεις από τον πόνο,
κι από τα χίλια δυο δεινά,
που δυναστεύουνε την σάρκα.
Ποιος δεν το ονειρεύεται ένα τέτοιο τέλος!
Να κοιμηθείς, να ονειρευτείς…»

-Μπράβο, Τέρρυ, μπράβο παιδί μου! Κάθε φορά που σε ακούω να απαγγέλεις μένω κατάπληκτος!!!

Ο σκηνοθέτης φαινόταν πραγματικά πολύ ευχαριστημένος! Σε λίγες μέρες ήταν η πρεμιέρα. Ο Τέρρυ είχε ξαναβρεί τον παλιό καλό του εαυτό. Πάνω στη σκηνή μεταμορφωνόταν!
Η Σουζάννα παρακολουθούσε ανελλιπώς όλες τις πρόβες. Είχε γίνει η σκιά του! Δεν τον άφηνε λεπτό μόνο του. Όμως, το ήξερε καλά… έμενε μαζί της μόνο από οίκτο. Αν δεν είχε γίνει εκείνο το τρομερό ατύχημα… Ο Τέρρυ ακόμα έχει στην καρδιά του εκείνη. Την Κάντυ. Άραγε τι να κάνει η Κάντυ? Θα έχει μάθει για την παράσταση… αν έρθει να τον δει… αυτή τη φορά θα τον χάσω για πάντα….

………………………………………………………………………………………..

Το φθινόπωρο πλησίαζε και η Κάντυ ένιωθε μια γλυκιά μελαγχολία. Είχε σηκωθεί πολύ νωρίς εκείνη τη μέρα. Καθώς άπλωνε τα ρούχα των παιδιών, άκουσε μια γνώριμη φωνή.

-Καλημέρα, Κάντυ!
-Καλημέρα κύριε Μάθιου!!!
-Έχεις ένα γράμμα

Η Κάντυ έτρεξε όλο χαρά!.. «θα είναι από τον Άλμπερτ!» σκέφτηκε και έτρεξε να παραλάβει το φάκελο!! Πολύ βιαστικά χαιρέτησε τον κύριο Μάθιου, τον ταχυδρόμο και έτρεξε στο λόφο να το διαβάσει. Όμως… ξαφνικά ταράχτηκε… από τη χαρά της δεν είχε δει το γραφικό χαρακτήρα στο φάκελο! Και τώρα… αποστολέας, Σουζάννα Μάρλοου!...
Με τρεμάμενο χέρι άνοιξε το φάκελο και άρχισε να διαβάζει…

«Αγαπητή Κάντυ,
λυπάμαι πολύ για τον τρόπο με τον οποίο έφυγες από την Νέα Υόρκη. Τώρα ξέρω που είναι η καρδιά του Τέρρυ. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω πως μια μέρα θα με αγαπήσει. Δεν μπορώ να περπατήσω καθόλου, αλλά ξέροντας και μόνο πως είναι στο πλευρό μου, αυτό με κάνει χαρούμενη. Τώρα πια διαπιστώνω πως ο Τέρρυ είναι η ζωή μου, και η ψυχή μου, και το μόνο που θα κάνω είναι να σταθώ στο πλευρό του, και να περιμένω, όλη μου την ζωή αν χρειαστεί.
Σουζάνα.»


Η Κάντυ έσφιξε το γράμμα στα χέρια της. Ο Τέρυ είναι ηθοποιός, σκέφτηκε. Πάντα θα τον βλέπω, είτε σε αφίσες, είτε σε περιοδικά. Και θα ξέρω ότι είναι καλά. Πάντα θα μαθαίνω νέα του. Όμως, η Σουζάννα, γιατί μου έγραψε? Θέλει μήπως να μου πει έμμεσα κάτι άλλο?



………………………………………………………………………………………….


Μόλις έπεσε η αυλαία το κοινό ξέσπασε σε ένα δυνατό χειροκρότημα… Ήταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουν παιχτεί ποτέ από το θίασο του Στράτφορτν! Το χειροκρότημα του κοινού ήταν ασταμάτητο. Ο Τέρυ υποκλίθηκε ξανά και ξανά… καθώς γύριζε προς το καμαρίνι του, ένιωθε ένα σφίξιμο στην καρδιά του. Είχαν έρθει ήδη στα παρασκήνια η Σουζάννα με τη μητέρα της.
Η Σουζάννα κρατούσε στα χέρια της μια ανθοδέσμη.
- Τέρυ, ήσουν καταπληκτικός! Εξαιρετική ερμηνεία!
- Ευχαριστώ, Σουζάννα!

Η κα. Μάρλου τον κοίταζε ψυχρά. Του είπε ξερά ένα «συγχαρητήρια» Δεν τον συμπαθούσε καθόλου, μάλλον τον μισούσε και αυτό φαινόταν στο βλέμμα της. Δεν άντεχε την παρουσία της. Οι μόνες στιγμές που ηρεμούσε, ήταν όταν αφοσιωνόταν στον ρόλο του! Όση ώρα διαρκούσε η παράσταση ένιωθε ότι ζει σε έναν άλλο κόσμο. Άφηνε τον ρόλο του να κυριεύσει το σώμα και την ψυχή του. Σε κάθε πρόβα έδινε τον καλύτερό του εαυτό. Ο σκηνοθέτης έμενε άφωνος. Ένιωθε ότι είχε μπροστά του τον Άμλετ, με σάρκα και οστά…. Όμως, όταν τελείωνε η κάθε πρόβα, και τώρα που έπεσε η αυλαία, ο Τέρυ ένιωθε ότι δεν τον κρατάνε τα πόδια του… ο κόσμος του γκρεμιζόταν… τώρα έπρεπε να επιστρέψει στο δικό του θέατρο… ένα θέατρο που του φαινόταν μαρτύριο.. «ως πότε θα αντέχω, Θεέ μου?»

-Τέρρυ, πρέπει να αλλάξεις! Ο δήμαρχος έχει διοργανώσει μια δεξίωση προς τιμήν του θιάσου σου και δεν πρέπει να καθυστερήσουμε!
-Σουζάννα, νιώθω πολύ κουρασμένος! Θέλω λίγη ώρα να μείνω μόνος μου, να ηρεμήσω.

Και δεν έφτανε αυτό, ένας δημοσιογράφος τον περίμενε…
-Μην ανησυχείς, Τέρρυ, θα του μιλήσω εγώ, είπε η Σουζάννα.

Ο Τέρρυ, έκατσε για λίγο να βγάλουν δύο φωτογραφίες και επιτέλους κλείστηκε στο καμαρίνι του. Ήθελε να τα παρατήσει όλα και να φύγει. Όμως τώρα πια, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είχε διαλέξει ένα δρόμο, και αυτόν θα ακολουθούσε…
Άλλαξε ρούχα και άναψε ένα τσιγάρο. Αμέσως χαμογέλασε μελαγχολικά.. Πίσω από κάθε κίνηση, βλέπει εκείνο το γλυκό προσωπάκι με τις φακίδες… Έβγαλε από το συρτάρι του μια μικρούλα φυσαρμόνικα.
Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια του

-Κάντυ, καλή μου, δεν θα ξαναδειλιάσω, ποτέ! Και σήμερα αλλά και για όλη μου τη ζωή, έπαιξα και παίζω για σένα. Θέλω όποτε ακούς ή διαβάζεις σχόλια για μένα, να νιώθεις υπερήφανη.


Έκρυψε τη φυσαρμόνικα στην τσέπη του και ξεκίνησε για τη δεξίωση. Ευχόταν η κα. Μάρλοου να μην έρθει μαζί τους. Δεν ανεχόταν ούτε λεπτό την παρουσία της!