Κεφάλαιο 12
Ο Τέρρυ καταρρέει.

Στηριγμένη πάνω στις πατερίτσες της, προσπαθούσε να φτιάξει τα πράγματά της. Η Νάταλι ανησυχούσε πάρα πολύ. Δεν ήξερε τι να κάνει, τι να σκεφτεί.

-Δεσποινίς Σουζάννα, αφήστε με να σας βοηθήσω!
-Νάταλι, σου είπα ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου!
-Όμως, γι’αυτό είμαι εδώ!
-Σε παρακαλώ Νάταλι, είπε η Σουζάννα προσπαθώντας να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της, άφησέ με μόνη μου…
-Μα…
-Αν χρειαστώ κάτι θα σε ειδοποιήσω
-… εντάξει τότε.

Η Νάταλι πήγε στο διπλανό δωμάτιο και άρχισε να φτιάχνει κι εκείνη τη βαλίτσα της. Μα τι την έπιασε τη Σουζάννα? Τις τελευταίες μέρες φερόταν πολύ περίεργα! Από εκείνη την παράσταση στο Σάο Πάολο και μετά, δεν ήταν η Σουζάννα που ήξερε…
Και πράγματι, η Σουζάννα είχε αλλάξει… Τα λόγια του Άλμπερτ, ήταν ένα δυνατό χαστούκι για κείνην. Ένα χαστούκι, που έπρεπε να της το είχε δώσει κάποιος εδώ και πολύ καιρό. Στην αρχή η Σουζάννα είχε ταραχτεί τόσο πολύ, ήθελε να κλάψει, να ξεσπάσει, αλλά τίποτα από αυτά δεν κατάφερε. Εκείνο το βράδυ της ήταν αδύνατον να κοιμηθεί. Σκεφτόταν… ώρες ατελείωτες…
Ο Άλμπερτ την είχε αντιμετωπίσει ως ίση, δεν τον συγκίνησε η αναπηρία της. Μα κι η Σουζάννα κατά βάθος αυτό ήθελε. Από τη μέρα του ατυχήματος, όλοι την κοίταζαν με οίκτο. Τη λυπόντουσαν. Πόσο είχε αλλάξει η ζωή της μέσα σε μια μέρα…
Η Σουζάννα κάθισε στον καναπέ, και κοίταξε αφηρημένα έξω από το παράθυρο. Είχε αρχίσει να χιονίζει, όπως εκείνη τη μέρα… Τη μέρα που η Κάντυ έφυγε από το Μπροντγουαίι, και ο Τέρρυ καθόταν στο παράθυρο και την κοίταζε…
Εκείνη τη στιγμή, και μόνη εκείνη, όταν ο Τέρρυ γύρισε και της είπε ότι διάλεξε να μείνει μαζί της, παρόλο που ήξερε ότι ήταν ψεύτικο όλο αυτό, η Σουζάννα ένιωσε λίγη χαρά. Όμως στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν ήταν έτσι…
Έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στις αναμνήσεις…
Και τι δε θα έδινε να γυρίσει πίσω το χρόνο, έστω και για λίγο… Σε κείνη τη μέρα…
Ήταν μια από τις τελευταίες πρόβες! Όλα πήγαιναν πολύ καλά! Ο πρώτος πρωταγωνιστικός της ρόλος! Ιουλιέτα, στο πλάι του Τέρρυ. Δε θα άφηνε τίποτα να της χαλάσει αυτή την ευτυχία. Ήδη ένιωθε πολύ ανασφαλής μετά την τελευταία συζήτηση που είχε κάνει με τον Τέρρυ. Ήταν τότε, που του είχε ζητήσει να μην καλέσει την Κάντυ. Του είχε εξομολογηθεί τα συναισθήματά της. Όμως ο Τέρρυ για μία ακόμη φορά την απέρριψε. Είχε κλάψει πάρα πολύ. Συνεχώς σκεφτόταν το ίδιο πράγμα… Τι παραπάνω έχει αυτή η Κάντυ από μένα?
Τουλάχιστον απαλλάχτηκε από τις τύψεις της. Κι η ίδια δεν κατάλαβε που βρήκε το κουράγιο να πει στον Τέρρυ ότι είχε συναντήσει την Κάντυ στο Σικάγο και ότι την έδιωξε. Όμως τώρα ένιωθε καλύτερα. Δεν είχε πια βάρος στην καρδιά της. Τις επόμενες μέρες είχε αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο ρόλο της. Είχε αρχίσει να ηρεμεί.
Είμαι νέα σκεφτόταν, όμορφη, έχω το θέατρο και όλη τη ζωή μπροστά μου…
Και τότε, ήρθε αυτή η κακιά στιγμή, έπεσε ο προβολέας… και κατέστρεψε τα πάντα. Έχασε το πόδι της, την καριέρα της… κι ο Τέρρυ? Αυτόν δεν τον είχε ποτέ. Όλα χάθηκαν πια. Μην μπορώντας να το αντέξει, απελπισμένη και μόνη της, πήρε αυτή την απόφαση. Μόνο για τη μητέρα της λυπόταν πραγματικά, όμως δεν άντεχε άλλο… αφού κατάφερε και της έγραψε το τελευταίο γράμμα, ελπίζοντας μια μέρα να την συγχωρέσει, συγκράτησε όλες τις τις δυνάμεις και κατευθύνθηκε προς την ταράτσα του νοσοκομείου.
Πίστευε ότι αυτή είναι η μόνη λύση. Και τότε ήρθε η Κάντυ. Η Κάντυ της έσωσε τη ζωή. Η Κάντυ απαρνήθηκε την αγάπη, για να δώσει στη Σουζάννα αυτό που ποθούσε.
Και το αποτέλεσμα ποιο ήταν?
Ναι, έχει δίκιο ο Άρτλευ. Τα ξύλινα δεκανίκια δεν έχουν ψυχή. Δεν πονάνε. Η δουλειά τους είναι να στηρίζουν το σώμα μου , και αυτό κάνουν. Όμως… πόσο κακό έχω κάνει στον Τέρρυ! Δεν μπορεί ο Τέρρυ να μου δώσει την ευτυχία. Δεν πρέπει να στηρίζομαι πια πάνω του. Τόσο καιρό έχω γίνει η σκιά του, δεν χάνω παράσταση, δεν χάνω πρόβα… ζω ακολουθώντας εκείνον. Ζω με την ψευδαίσθηση ότι θα μ’αγαπήσει.
Ο Άρτλευ με έκανε να νιώσω γυναίκα. Να νιώσω άνθρωπος. Πρέπει να πιστέψω στον εαυτό μου και να στηριχτώ στις δυνάμεις μου. Δεν φοβάμαι πια. Τα χειρότερα πέρασαν. Υπάρχει αλήθεια χειρότερο πράγμα, από το να απαρνιέσαι τη ζωή και τον εαυτό σου και να ζεις τη ζωή κάποιου άλλου? Να νιώθεις ότι δεν έχεις σώμα και ψυχή, ότι είσαι ανίκανος για όλα και να προσπαθείς να ζήσεις εναποθέτοντας όλες σου τις ελπίδες και τα όνειρά σου πάνω σε κάποιον άλλο? Όχι, δεν το αντέχω άλλο αυτό. Ελπίζω ο Τέρρυ να μην αργήσει να επιστρέψει από την πρόβα. Θα του τα πω όλα!
Γύρισε και κοίταξε τα πράγματά της. Μια χαρά τα κατάφερα, σκέφτηκε. Μπορώ και μόνη μου να φτιάξω μια βαλίτσα! Χαμογέλασε! Κάντυ, ω Κάντυ, πόσο κακό έχω κάνει και σε σένα!!! Όλα θα φτιάξουν τώρα! Όλα! Θα τα καταφέρω, είμαι σίγουρη!

…………………………………………………………………………………………..

Ο Τέρρυ κρατούσε το κεφάλι του… πήγαινε να σπάσει!
Είχα πολύ καιρό να πιω, σκέφτηκε, και με πείραξε… Χαμογέλασε. Με πείραξε… πάντα με πείραζε το ποτό…
Τι θα κάνω τώρα? Τι μπορώ να κάνω?
Υποσχέθηκα ότι δε θα ξαναλυγίσω. Τι μου μένει να κάνω όμως? Πρέπει να μιλήσω ξανά με τον Άλμπερτ. Όχι, με τη μητέρα μου. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει…
Αποφάσισα να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω αυτό που πρέπει. Να κάνω ευτυχισμένη τη Σουζάννα. Όμως.. δεν μπορώ. Κι εγώ? Για τη δική μου ευτυχία νοιάζεται κανείς?
Έκλεισε τα μάτια του και ήρθε μπροστά του ξανά η μορφή της.
Κάντυ… κλεισμένος για άλλη μια φορά στο καμαρίνι του, ξέσπασε σε λυγμούς.
Τι θα κάνω τώρα? Η Σουζάννα θέλει να μου μιλήσει. Μου ζήτησε να φάμε μαζί το βράδυ. Περιμένει να… δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ να την παντρευτώ. Εγώ αγαπάω την Κάντυ. Δεν έχω το κουράγιο όμως να αφήσω τη Σουζάννα.
Τι θα κάνω? Τι μου μένει να κάνω?
Γύρισε και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέπτη. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. Τα χέρια του έτρεμαν. Κατέβαλλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην τα σπάσει όλα.
-Κοίταξε πώς έχεις καταντήσει, μεγάλε ηθοποιέ!

Έκλεισε τα μάτια του ξανά…
Χάνω τα λογικά μου… δεν πρέπει να το βάλω κάτω, όχι δεν πρέπει. Κι η Κάντυ? Τι να κάνει τώρα? Τι θα μου έλεγε αν με έβλεπε ξανά σ’αυτά τα χάλια?
Χωρίς να το καταλάβει πήρε το μπουκάλι με το ουίσκι και το πέταξε με οργή στο πάτωμα.
Άκουσε μέσα του μια φωνή… τη φωνή του Άλμπερτ…
Σύνελθε Τέρρυ, σύνελθε!

Ο Τέρρυ σηκώθηκε με αργές κινήσεις και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.
Άφησε το νερό να τρέξει πάνω στο σώμα του για πολλή ώρα. Να πάρει το νερό, όλο τον πόνο, όλα τα δάκρυα, όλες τις αναμνήσεις, μακριά…
Ντύθηκε και έβγαλε ξανά από το συρτάρι του τη μικρούλα φυσαρμόνικα. Την έβαλε στο στόμα του μηχανικά κι άρχισε να παίζει…

…………………………………………………………………………………………
Η Σουζάννα ανησυχούσε. Η ώρα ήταν περασμένη και ο Τέρρυ άφαντος.
Δεν μπορώ να κάθομαι άλλο με σταυρωμένα τα χέρια, σκέφτηκε, θα πάω να τον βρω.
Με τη βοήθεια της Νάταλι ανέβηκε στην άμαξα.
-Δεν θέλετε να σας συνοδεύσω?
-Όχι, Νάταλι, μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου. Μην με κοιτάζεις έτσι, μέχρι το θέατρο θα πάω!

Πριν κλείσει την πόρτα της άμαξας, γύρισε και της χαμογέλασε. Υπήρχε μια γλυκιά ηρεμία στο πρόσωπό της. Ναι, η Σουζάννα είχε αλλάξει… Μετά από πολύ καιρό, είχε αρχίσει να βρίσκει τον εαυτό της…

Το θέατρο ήταν σχεδόν άδειο. Είχαν μείνει μονάχα 2 ταξιθέτριες και η γυναίκα που φρόντιζε τα καμαρίνια. Η Σουζάννα κατευθύνθηκε προς τα καμαρίνια. Μια γνωστή μελωδία την οδήγησε στο καμαρίνι του Τέρρυ. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα. Η μελωδία δεν σταμάτησε…
Αφού ξαναχτύπησε άλλες δύο φορές, η Σουζάννα αποφάσισε να ανοίξει. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Μόλις ο Τέρρυ την αντίκρισε μπροστά του, ξαφνιάστηκε.
-Σουζάννα, τι κάνεις εσύ εδώ?

Η Σουζάννα προσπάθησε να αγνοήσει τα σπασμένα γυαλιά που είδε στο πάτωμα, το γενικότερα κακό χάλι που επικρατούσε στο καμαρίνι του και το χαμένο βλέμμα του Τέρρυ…

-Τέρρυ, ήθελα να σου μιλήσω, και αφού είδα ότι αργείς, αποφάσισα να έρθω να σε βρω.
-Μα, καλά , μόνη σου ήρθες? Η Νάταλι που είναι?
-Είναι στο ξενοδοχείο, εγώ της ζήτησα να μείνει. Τέρρυ, μην με κοιτάζεις έτσι!
-Σουζάννα, είσαι καλά?
-Καλύτερα από ποτέ!... Μάλλον εγώ θα έπρεπε να σου κάνω αυτή την ερώτηση.
-Εσύ?
-Ναι.
-Μα…
-Τέρρυ, μη με διακόψεις σε παρακαλώ, και άκουσε προσεκτικά αυτά που θα σου πω

Ο Τέρρυ την κοίταζε αποβλακωμένος. Δεν ήξερε πια τι να σκεφτεί.
- Τέρρυ, τόσο καιρό έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος. Το μεγαλύτερο της ζωής μου.
- Τι εννοείς?
- Άσε με να τελειώσω. Τόσο καιρό, είχα εγκαταλείψει τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου. Ένιωθα ότι δεν μπορώ να ζήσω. Φοβόμουν τη μοναξιά και την απόρριψη. Προσπαθούσα να κρατηθώ από κάτι, και πιάστηκα πάνω σου. Όμως… αυτό ήταν λάθος…
Ο Τέρρυ είχε μείνει να την κοιτάζει σαν χαζός…

-Τέρρυ, αποφάσισα να επιστρέψω στη Νέα Υόρκη, στο σπίτι μου. Δε θέλω πια να νοιάζεσαι για μένα.
-Σουζάννα, εγώ… δεν μπορώ να σε αφήσω.
-Δεν κατάλαβες κάτι Τέρρυ. Και δε σε αδικώ. Δεν με αφήνεις εσύ, εγώ φεύγω. Δεν μπορώ άλλο να σε βλέπω να υποφέρεις. Και υποφέρω κι εγώ.
-Σουζάννα…
-Τέρρυ, αν δεν είχα χάσει το πόδι μου, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά τώρα, έτσι δεν είναι? Η Κάντυ θα είχε μείνει μαζί σου.
-Ναι, όμως..
-Τέρρυ, βαρέθηκα να με κοιτάζουν όλοι με οίκτο και να με λυπούνται. Βαρέθηκα να λυπάμαι τον εαυτό μου. Βαρέθηκα να τρέχω πίσω από έναν άντρα και να ελπίζω για την αγάπη του.

Ο Τέρρυ δεν ήξερε τι να πει και τι να πιστέψει. Η Σουζάννα που ήξερε είχε εξαφανιστεί. Η Σουζάννα που έβλεπε μπροστά του, ήταν μια δυναμική γυναίκα, σίγουρη για τον εαυτό της… Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, δεδομένης της κατάστασής της, πατούσε στα πόδια της. Δεν υπήρχε πάνω της ίχνος λύπης και απελπισίας, και η φωνή της είχε μία ηρεμία και μία σιγουριά.

-Τέρρυ, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, είμαι καλά! Δε φοβάμαι τη ζωή, δε φοβάμαι να ζήσω! Μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου! Θα επιστρέψω σπίτι μου και θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου και τη ζωή μου.
-Μα…
-Ω, Τέρρυ, μη φοβάσαι για μένα! Να ναι καλά ο πατέρας μου, μου έχει αφήσει μια τεράστια περιουσία. Θα γυρίσω σπίτι, θα φτιάξω τον κήπο μου και θα ασχοληθώ με τη δεύτερή μου μεγάλη αγάπη…
-Τη δεύτερή σου αγάπη?
-Ναι, δεν πρέπει να το έχουμε συζητήσει ξανά…από μικρό παιδάκι λάτρευα τη ζωγραφική…

Ο Τέρρυ σκέφτηκε ότι βλέπει κάποιο όνειρο και ότι σε λίγο θα ξυπνήσει… Ε, αυτό πια…
Η Σουζάννα άρχισε να γελάει! Η Σουζάννα γελούσε! Πόσο καιρό αλήθεια έχω να δω το πρόσωπό της φωτεινό και γαλήνιο?
- Ναι, Τέρρυ, τη ζωγραφική! Δε σε αδικώ που με κοιτάζεις σαν χαμένος! Κι εγώ χαίρομαι για τον εαυτό μου! Χαίρομαι που επιτέλους ξύπνησα, από έναν μεγάλο και φρικτό εφιάλτη! Εμένα άλλο πράγμα με ανησυχεί τώρα…
- Ποιο?
- Κοίταξε τον εαυτό σου! Κοίταξε το καμαρίνι σου σε τι χάλια βρίσκεται!
Ο Τέρρυ έσκυψε το κεφάλι. Ναι, έχω τα χάλια μου σκέφτηκε.
- Τέρρυ, μόλις τελειώσει επιτέλους η περιοδεία, να πας να βρεις την Κάντυ. Και φρόντισε μέχρι τότε να ηρεμίσεις, να κοιμάσαι φυσιολογικά και να φτιάξεις λίγο την ψυχολογία σου. Α, και κάτι άλλο! Χρειάζεσαι ένα καλό κούρεμα. Τα μαλλιά σου έχουν παραμακρύνει, δε νομίζεις?
- Ε, δεν είμαστε καλά! Εσύ μου δίνεις τέτοιες συμβουλές?
- Ναι, εγώ! Θα σε αφήσω τώρα, γιατί πρέπει να ετοιμάσω και τα υπόλοιπα πράγματά μου! Θέλω να φύγω αύριο το πρωί. Και Τέρρυ, μην πιεις άλλο, να χαρείς! Και φώναξε την καθαρίστρια να σου φτιάξει το καμαρίνι. Απορώ πώς μπορείς και αναπνέεις εδώ μέσα!
Η Σουζάννα του έκλεισε το μάτι και βγήκε έξω. Μια γλυκιά ευτυχία ένιωσε να πλημμυρίζει την καρδιά της! Άνοιγε μια καινούρια σελίδα στη ζωή της! Είχε τόσα πολλά πράγματα να κάνει, τόσα πολλά πράγματα να ζήσει, τόσα πολλά…
Ο Τέρρυ καθόταν στην καρέκλα του και κοίταζε το κενό.
Τι έχει γίνει? Έχω τρελαθεί, δεν εξηγείται διαφορετικά…