Candy-Candy - Κεφάλαιο 6 Ένα τηλεγράφημα...

Κεφάλαιο 6
Ένα τηλεγράφημα...

Η Κάντυ ξεκίνησε να γράφει
Αγαπητέ Τέρρυ,
Μόλις διάβασα ένα άρθρο για τον Άμλετ σου, στο οποίο έλεγε πως πήρες πολύ καλές κριτικές. Χάρηκα πολύ που το άκουσα. Συγχαρητήρια!

Δεν μπορούσε να συνεχίσει… σηκώθηκε από το γραφείο της κυρίας Πόνυ, έπλυνε το πρόσωπό της και πήγε για ύπνο. Πρέπει να ξεκουραστώ και να συνέλθω, είπε στον εαυτό της και έσβησε τη λάμπα.

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε πολύ άσκημα! Στριφογύριζε συνέχεια και παραμιλούσε στον ύπνο της. Η Άννυ ήξερε γιατί και ένιωσε τύψεις… Μήπως τελικά αντί να της κάνει καλό την παίδευε? Μήπως η Κάντυ έπρεπε να συνεχίσει τη ζωή της τελικά χωρίς τον Τέρρυ? Η Άννυ αποφάσισε να μην της αναφέρει τίποτα άλλο γι’αυτό το θέμα. Ίσως το άφηνε για ένα διάστημα. Την αναστάτωσε και το αποτέλεσμα ήταν μάλλον αρνητικό…
Η Κάντυ ξύπνησε αρκετά αργά και με ένα δυνατό πονοκέφαλο. Πρέπει να στρωθώ αμέσως στη δουλειά, σκέφτηκε. Αρκετά οι στεναχώριες! Αμέσως της πέρασε από το μυαλό ο Άλμπερτ. Πόσο καλά ένιωθε δίπλα του! Εκείνες οι μέρες ειδικά που συγκατοίκησαν της είχαν λείψει αφάνταστα! Τον Άλμπερτ πια τον έβλεπε πολύ σπάνια. Ήταν ο μεγάλος θείος και είχε πάρα πολλές υποχρεώσεις. Όμως, δηλαδή τώρα, θα έλειπε συνεχώς σε ταξίδια και δουλειές? Θα ζούσε όπως ο πατέρας του Άντονυ? Η Κάντυ δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό τον τρόπο ζωής… Να έχεις τόσο πολλά λεφτά, κι όμως να χάνεις τις μικρές καθημερινές ευτυχισμένες στιγμές… Να είσαι αναγκασμένος να ζεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα…Όχι, ο Άλμπερτ δεν ήταν για κάτι τέτοια… εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κουστούμι και… ταξίδια, τράπεζες, επιχειρήσεις… Στον Άλμπερτ άρεσε γενικά η μοναχική ζωή και τα ταξίδια, όμως τώρα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα… Δεν μπορούσε πια να βρίσκεται όπως εκείνος ήθελε, ανάμεσα στην φύση και τα ζώα, με ένα απλό τζιν και ένα σακίδιο στον ώμο… Άραγε πόσο ακόμα θα άντεχε ο Άλμπερτ αυτή τη ζωή???
Οι επόμενες μέρες κύλησαν πιο ανώδυνα και χαλαρά. Η Κάντυ ασχολούνταν πολύ με την κλινική και επικοινώνησε με τον γιατρό Μάρτιν και την αδελφή Μαίρη-Τζέιν. Ξόδευε όλη της την ενέργεια εκεί και σκεφτόταν λιγότερο. Κι αυτό της έκανε καλό.
Έτσι, πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες. Η Άννυ με την Πάττυ έφυγαν για το Λέικγουντ. Ήθελαν να βοηθήσουν και οι δυο στην προετοιμασία για το μνημόσυνο του Στήαρ. Και η Πάττυ ήθελε οπωσδήποτε να πάει. Η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία φυσικά, δεν είχαν καμιά αντίρρηση! Στην Κάντυ βέβαια, τώρα που έλειπε και η Πάττυ, έπεσε αρκετή δουλειά παραπάνω, όμως την ευχαριστούσε και τη γέμιζε αυτό που έκανε!
Η τελευταία μέρα ήταν αρκετά κοπιαστική… όμως εκείνο το βράδυ δεν της κολλούσε ύπνος… Σε μια βδομάδα ήταν το μνημόσυνο του Στήαρ και θα πήγαινε κι εκείνη στο Λέικγουντ… Το Λέικγουντ! Πόσες αναμνήσεις… Ο Άντονυ, ο Στήαρ, ο Άρτσι… Η Κάντυ κατευθύνθηκε προς το παράθυρο. Είχε αρκετό κρύο. Τράβηξε λίγο την κουρτίνα και κοίταξε τα αστέρια που έλαμπαν στον ουρανό… Αμέσως, χωρίς η ίδια να καταλάβει πως έγινε, της ήρθε στο μυαλό η μορφή του αγαπημένου της… Ένα δάκρυ της ξέφυγε… Ένιωθε μεγάλο βάρος στην καρδιά της… Πόσο ήθελε να τον δει, να τον αγκαλιάσει, να του μιλήσει… Κι εκείνος όμως, την αγαπούσε…
Την επόμενη μέρα η Κάντυ ήταν πολύ σκεπτική. Είχε στο μυαλό της τον Τέρρυ. Ήθελε να τον δει και να του πει τόσα, μα τόσα πολλά... Οι κινήσεις της ήταν μηχανικές και το μυαλό της δούλευε συνέχεια. Το κατάλαβαν φυσικά όλοι ότι κάτι της συνέβαινε, ακόμα και τα μικρά παιδάκια... Το απόγευμα πήγε μια βόλτα μέχρι το λόφο της. Τον αγαπημένο της λόφο. Αναστέναξε και πήρε την απόφαση...Το είχε καθυστερήσει πολύ καιρό. Τώρα που έλειπε η Άννυ και η Πάττυ, ήταν ευκαιρία. Έπρεπε να του γράψει οπωσδήποτε! Έπρεπε να ξεκαθαρίσει τη στάση της απέναντί του και να κλείσει πια αυτό το κεφάλαιο… Έβγαλε από την τσέπη της το γράμμα που είχε ξεκινήσει πριν από μέρες και το κοίταξε...Ναι, έπρεπε να το κάνει!Πήγε στο γραφειάκι της κυρίας Πόνυ και ξεκίνησε να γράφει…

Αγαπητέ Τέρρυ,
Μόλις διάβασα ένα άρθρο για τον Άμλετ σου, στο οποίο έλεγε πως πήρες πολύ καλές κριτικές. Χάρηκα πολύ που το άκουσα. Συγχαρητήρια! Πίστευα πως μια τέτοια μέρα θα έρθει ξανά σύντομα. Σαν να ήμουν εκεί, άκουγα το δυνατό χειροκρότημα του κοινού για σένα να μην σταματά. Και σε έβλεπα να φοράς ένα άσπρο κοστούμι και να βγαίνεις ξανά και ξανά στο κάλεσμα της αυλαίας χαμογελαστός. Η κυρία Πόνυ και η αδερφή Μαρία είπαν πως είσαι ο καλύτερος Άμλετ που έχουν δει σ’όλη τους τη ζωή. Ενθουσιάστηκαν που είδαν τη φωτογραφία σου στην εφημερίδα και φέρονταν σαν κοριτσόπουλα.
Έχεις επισκεφτεί το σπίτι της κυρίας Πόνυ παλιότερα, σωστά; Εκείνη τη φορά ήμουν κι εγώ στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι της κυρίας Πόνυ. Ο χρόνος είναι ανήλεος στο πέρασμά του. Αν είχα κάνει μικρότερο διάλειμμα στο ταξίδι μου, θα σε είχα δει εκεί. Ήταν άραγε ο λόφος της Πόνυ ίδιος μ’αυτό που φανταζόσουν; Έμοιαζε με τον απατηλό λόφο της Πόνυ, σωστά; Μπορώ να σε φανταστώ να στέκεσαι μόνος σου στον λόφο της Πόνυ όταν ήρθες εδώ εκείνη τη χιονισμένη μέρα , παρόλο που δεν ήμουν εκεί. Γύρισα στην Αμερική τρέχοντας πίσω σου, και μετά σπούδασα για να γίνω νοσοκόμα, ενώ ονειρευόμουν να σε ξαναδώ κάποια στιγμή. «Έχω να κάνω κάτι που θέλω πολύ», αυτό είπες όταν έφυγες από το Σχολείο του Αγίου Παύλου. Ήθελες να δεις πως μπορείς να σταθείς μόνος σου, στα πόδια σου σ’αυτή τη ζωή. Πίστευα πως θα σε ξανασυναντήσω κάποια μέρα.
Χάρηκα τόσο πολύ όταν βρήκα εκείνο το άρθρο για σένα στην εφημερίδα την πρώτη φορά. Τέρενς Γκράχαμ... Έμαθα και τι θα πεί το Γ. στο Τέρενς Γ. Γκράντσεστερ όταν το έιδα. Πάντα νόμιζα πως το Γ. σήμαινε Γορίλας! Έμαθα πως η μητέρα σου, η Έλεονορ Μπέικερ σε βάφτισε Γκράχαμ. Συγκινήθηκα όταν έμαθα πως άφησες το όνομα Γκράντσεστερ όταν έφυγες από την Αγγλία. Από αυτό κατάλαβα πόσο αποφασισμένος ήσουν. Επί τη ευκαιρία, οι άνθρωποι στο Μπρόντγουεϊ πρέπει να είναι πολύ καλοί στο να ανακαλύπτουν νέα ταλέντα . Εντόπισαν το ταλέντο σου αμέσως.
Κάθε φορά που έβλεπα τα νέα σου σκεφτόμουν πως έπρεπε να συνεχίσω και εγώ όπως κι εσύ. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη ήμουν όταν έμαθα πως ερχόσουν στο Σικάγο για μια παράσταση με τον θίασο του Στράτφορντ. Δεν ήξερες πως ήμουν στην Αμερική τότε και σκεφτόμουν τη μεγάλη έκπληξη θα σου έκανα με το να εμφανιστώ μπροστά σου ξαφνικά. Δυστυχώς η παράσταση ήταν μόνο για προσκεκλημένους θεατές. Δεν υπήρχε λόγος να λάβω μια τέτοια πρόσκληση αφού ήμουν απλά μια νοσοκόμα. Όταν είχα σχεδόν απελπιστεί ο Άρτσι και ο Στήαρ μου βρήκαν ένα εισιτήριο, πράγμα που ήταν μεγάλη τύχη. Παρόλα αυτά δεν ήταν η μέρα μου. Είχα τη νυχτερινή βάρδια και κανείς δεν ήθελε να πάρει τη θέση μου εκείνη την ημέρα. Αλλά επειδή στ’αλήθεια έπρεπε να δω την παράστασή σου, το έσκασα απ’τη δουλειά μου και πήγα στο θέατρο. Όπως ξέρεις, είμαι πολύ καλή στο να το σκάω. Αλλά ήμουν υπεύθυνη για τη δουλειά μου στο νοσοκομείο, όχι όπως στο Κολλέγιο. Αργότερα εκείνο το βράδυ με επέπληξε η Φλάνυ που ήταν ανώτερή μου στη σχολή νοσοκόμων.
Απογοητεύτηκα που δεν σε είδα από το θεωρείο εξαιτίας της φασαρίας που έκανε η Ελίζα. Παρόλα αυτά σε είδα από τα παρασκήνια. Ήσουν πραγματικά εξαιρετικός ως βασιλιάς της Γαλλίας! Έπρεπε να το λένε Βασιλιάς της Γαλλίας αντί για Βασιλιάς Λήρ, αυτό σκέφτηκα! Άκουγα την καθαρή και γεμάτη συναίσθημα φωνή σου και έβλεπα τον εξευγενισμένο τρόπο που φερόσουν κάτω απ’τους προβολείς. Σε εβλεπα θολά μέσα από τα μάτια μου που είχαν γεμίσει δάκρυα. Τρόμαξα με το πόσο δημοφιλής ήσουν. Έμεινα κατάπληκτη όταν είδα πως ήσουν περιτριγυρισμένος από ένα πλήθος κοριτσιών τότε. Φώναξα «Τέρρυ!» όσο πιο δυνατά μπορούσα αλλά μάταια, δεν ακουγόμουν. Ενώ πάλευα μέσα στο πλήθος, κοίταζα εσένα και τη Σουζάνα να επιβιβάζεστε στην άμαξα. Όπως το σκέφτομαι τώρα, αυτό ίσως ήταν μια πρόγευση του μελλοντικού μας χωρισμού.
Περνούσαμε τόσο κοντά ο ένας απ’τον άλλον και δε βρισκόμασταν. Στο σπίτι της Πόνυ, στο θέατρο και στο ξενοδοχείο στο Σικάγο. Όταν επισκέφτηκα το ξενοδοχείο που έμενες, Τέρρυ, εσύ με περίμενες στην είσοδο του νοσοκομείου, σωστά; Ω, πόσο εύχομαι να το ήξερα νωρίτερα. Ενώ εσύ ήσουν εκεί, εγώ έφευγα απ’το ξενοδοχείο που με έδιωξε η Σουζάνα, και αφού ήμουν απίστευτα θλιμένη που δεν κατάφερα να σε δω, περπατούσα άσκοπα μόνη και αφηρημένη στους δρόμους μέχρι την ανατολή. Μουρμούριζα στον εαυτό μου ξανά και ξανά «Τέρρυ, άραγε με ξέχασες κιόλας; .. Όχι, δε μπορεί να είναι έτσι». Ο Στήαρ μου είπε αργότερα πως ήσουν στη δεξίωση που οργάνωσε ο Δήμαρχος του Σικάγου μετά την παράσταση και πως από αυτόν έμαθες πως επέστρεψα στην Αμερική. Πρέπει να ξαφνιάστηκες πολύ που το άκουσες. Ήθελα πολύ να δω το ξαφνιασμένο σου ύφος, αλλά δεν ήμουν εκεί και το έχασα. Χάρηκα όταν μου είπε πως έφυγες αμέσως απ΄τη δεξίωση μόλις έμαθες πως ήμουν στο Σικάγο, χωρίς να σε νοιάξουν οι υπόλοιποι καλεσμένοι που ήθελαν να σου μιλήσουν. Πραγματικά είχαμε πολλές ευκαιρίες να βρεθούμε και άφθονο χρόνο εκείνη τη νύχτα, αν ήμασταν τυχεροί.
Αλλά χάρηκα όταν τελικά κατάφερα να σε δω για λίγο και έμαθα πως τα πας καλά. Μόλις πήρα το μήνυμα από το θυρωρό την επόμενη μέρα το μεσημέρι, έτρεξα στο σταθμό. Όταν έφτασα εκεί, το τρένο είχε ήδη φύγει. Τότε έτρεξα προς τα λιβάδια γιατί σκέφτηκα πως ήθελα να δω απλά και μόνο το τρένο στο οποίο υποτίθεται πως ήσουν μέσα. Σε βρήκα να στέκεσαι στο πλάτωμα {πάτωμα :-P}. Τα μάτια μας συναντήθηκαν για μια στιγμή. Αυτό ήταν όλο... αλλά ήμουν αρκετά χαρούμενη. Οι γλυκές μας αναμνήσεις δεν έχουν τέλος, Τέρρυ. Αν ήξερα πως όλα αυτά θα γινόντουσαν, θα σου είχα γράψει περισσότερα γράμματα. Μακάρι να μπορούσα λάμβανα τα γράμματά σου πιο συχνά. Αλλά είναι πολύ αργά, σωστά;
Μετά τη σύντομη συνάντησή μας, ήρθα στη Νέα Υόρκη. Ποτέ δεν περίμενα πως αυτό θα ήταν ένα αποχαιρετιστήριο ταξίδι για εσένα και για μένα. Όταν έλαβα το εισιτήριο για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα και ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Νέα Υόρκη που μου έστειλες νόμισα πως η μεγάλη μου αναμονή μέχρι να σε δω είχε ανταμειφθεί με αυτά τα δώρα. Ω, ναι! Ανυπομονούσα να έρθει εκείνη η μέρα και μέτραγα τις μέρες στα δάχτυλά μου. Επιπλέον είχαμε μια τόσο ιδιαίτερη ανάμνηση από αυτό το έργο, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Ήταν μεγάλη έκπληξη το ότι έπαιξες στ’αλήθεια τον Ρωμαίο. Όταν μπόρεσα να σε ξαναδώ στην Νέα Υόρκη, ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου γιατί είχαμε να ειδωθούμε τόσο καιρό. Κρατώ ακόμα αυτό το συναίσθημα για μένα. Εκείνο το καιρό ήμουν ανήσυχη που σε έβλεπα μελαγχολικό κάποιες φορές. Αλλά ήμουν πολύ χαρούμενη για να με νοιάξει. Τώρα ξέρω πως ήσουν συνέχεια ταραγμένος εξαιτίας της Σουζάνας. Λυπάμαι πολύ που δεν έκανα τίποτα για σένα όσο είχες προβλήματα. Αυτό με λυπεί πολύ τώρα. Μπορώ να πω πως δεν έφταιγες για το ατύχημα της Σουζάνας, αλλά η αλήθεια είναι πως σε προστάτεψε. Είναι αλήθεια πως θυσίασε τον εαυτό της στη θέση σου. Όταν έμαθα τις βαθύτερες σκέψεις της Σουζάνας για εσένα, είχα ήδη αποφασίσει να σε αποχαιρετίσω, Τέρρυ. Δεν άντεχα πλέον να σε βλέπω συγχυσμένο. Και ξέρω καλά πως δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί ευτυχισμένοι ενώ η Σουζάνα ήταν αφημένη μόνη της στην απελπισία της. Όταν σε αποχαιρέτησα με έσφιξες και μου είπες «Να είσαι ευτυχισμένη αλλιώς δε θα σε συγχωρήσω». Ευχαριστώ, Τέρρυ. Είμαι τόσο χαρούμενη τώρα. Έχω πάντα πολλούς φίλους που νοιάζονται για μένα πολύ. Πάνω απ’όλα, έχω ακόμα τις γλυκιές και όμορφες αναμνήσεις που μοιραστήκαμε εκείνο το καιρό στη καρδιά μου. Ποτέ όσο ζω δε θα ξεχάσω τη ζεστασιά του στήθους σου στη πλάτη μου.
Επιπλέον, Τέρρυ, ξέρω πως δεν ήσουν καλά αφότου χωρίσαμε. Ήσουν τόσο μπερδεμένος που μετα βίας μπορούσες να παίξεις τους ρόλους σου, και έπρεπε να αφήσεις τον θίασο... Είσαι τόσο χαζός Τέρρυ! Κι εγώ ακόμα πιο ανόητη που νοιαζόμουν μόνο για το δικό μου πόνο, ήμουν τόσο εγωίστρια. Πιστεύω πως ήταν θείο θέλημα να σε βρω από τύχη σ’εκείνο το θέατρο με τον περιπλανώμενο θίασο εκείνη τη νύχτα του χειμώνα. Φερόσουν σαν μεθυσμένος και τρέκλιζες. Παρολίγο να πηδήξω στη σκηνή, μπροστά σου και χτυπώντας σε στο στήθος να σου φωνάξω «Σύνελθε!». Ήθελα να το κάνω αυτό για’σένα. Τέρρυ μπόρεσες να ακούσεις τη σκέψη μου εκείνη τη στιγμή άραγε; Σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή στη μέση της παράστασης έγινες τόσο δραστήριος. Και έμοιαζες με άλλο άνθρωπο καθώς έπαιζες τόσο ζωηρά. «Είσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εσύ. ΕΙΣΑΙ Ο ΤΕΡΡΥ» σιγομουρμούριζα στο μυαλό μου. Το έμαθες άραγε πως η μητέρα σου ήταν στο κοινό εκείνη τη μέρα; Αργότερα η μητέρα σου, η Έλεονορ Μπέικερ, με φώναξε να συναντηθούμε στα κρυφά. Μου είπε πως είχε ακυρώσει τη δουλειά της σε μια ταινία για να σε ακολουθήσει κρυφά. Ήταν τόσο ευγενική ώστε να μου στείλει μια πρόσκληση για τον Άμλετ τις προάλλες. Όμως της την έστειλα πίσω. Δεν έχω το κουράγιο να δω την παράστασή σου στο Μπρόντγουεϊ ακόμα.
Τέρρυ είμαι πίσω στο σπίτι της κυρίας Πόνυ και δουλεύω εδώ σαν νοσοκόμα. Έχουν γίνει τόσα πράγματα από τότε που χωρίσαμε. Ο αστειούλης φίλος μου, ο Στήαρ κατατάχθηκε εθελοντικά στην αεροπορία της Γαλλίας και σκοτώθηκε στον πόλεμο. Είμαι τόσο λυπημένη που χάνω έναν έναν τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, σαν το παιδικό τραγουδάκι με τα 10 ινδιανάκια, μόνο ο Άμπερτ είναι πάντα μαζί μου. Τέρρυ μάντεψε! Αυτός είναι τελικά ο θετός πατέρας μου, ο μεγάλος θείος Γουίλιαμ! Μας ξεγέλασε όλους μας. Δεν νομίζεις πως ο Άλμπερτ έπρεπε να γίνει ηθοποιός;
Ω Θεέ μου! Εκπλήσσομαι με το πόσες σελίδες σου έχω γράψει. Απορώ γιατί έγραψα ένα τόσο μεγάλο γράμμα που δεν πρόκειται ποτέ να σου στείλω, ποτέ. Ενθουσιάστηκα με το άρθρο για την επιτυχία σου με τον Άμλετ μάλλον. Είναι σχεδόν η ώρα που δύει ο ήλιος. Ακούω τις καμπάνες από την εκκλησία να ήχουν μέσα στα βουνά. Τέρρυ σε παρακαλώ πρόσεχε πολύ τη Σουζάνα. Διάβασα ένα άρθρο με συνέντευξή της όταν επέστρεψες στο Μπρόντγουεϊ από τον περιπλανόμενο θίασο μετά την εξαφάνισή σου:
«-Δις Σουζάνα, είχατε ανησυχήσει που ο Τέρρυ σας άφησε και εξαφανίστηκε;
-Όχι. Γιατί πάντα τον εμπιστεύομαι, ό,τι κι αν κάνει.»
Όταν διάβασα την συνέντευξη, δάκρυσα. Νομίζω πως η Σουζάνα Μάρλοου είναι πολύ γλυκός άνθρωπος. Κι εσύ το ίδιο , Τέρρυ. Τότε διάλεξες όχι εμένα, αλλά τη Σουζάνα μετά από πολλές οδυνηρές σκέψεις. Ακόμα μ’αρέσει το πως είσαι.
Τέρρυ, το σπίτι της κυρίας Πόνυ είναι πολύ μακρυά από το Μπρόντγουεϊ , αλλά ελπίζω να θυμάσαι πως είμαι παντά μια αφοσιωμένη θαυμάστριά σου στην αμερικάνικη ύπεθρο. Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως πάντα θα σε χειροκροτώ όταν είσαι στη σκηνη.
Φακιδομούρα Ταρζάν.
ΥΓ=Σ’αγάπησα.

Αφού το ξαναδιάβασε, το δίπλωσε και το έβαλε μέσα στην τσέπη της ρόμπας της.
Δεν μπορώ να το στείλω, σκέφτηκε… Δεν του έχω πει ποτέ ψέματα του Τέρρυ, και δε θα το κάνω τώρα! Τον αγαπάω!...

……………………………………………………………………
Η αδελφή Μαίρη Τζέιν χάρηκε πολύ όταν έλαβε το γράμμα της Κάντυ, πριν δυο μέρες! Και μάλιστα είχε έρθει πάνω στην ώρα. Σήμερα περίμενε να επιστρέψει από τη Γαλλία, ένας νέος γιατρός, πολύ καλός και ευσυνείδητος, ο γιατρός Μισέλ. Εκείνη η επεισοδιακή μικρή, όπως την έλεγε, ήταν πολύ άξια και πολύ καλή νοσοκόμα! Είμαι σίγουρη ότι το σαΐνι μας θα τα πάει περίφημα με το γιατρό Μισέλ, κι εκείνος δεν έχει καμμιά αντίρρηση να δουλέψει μαζί της! Όμως, γιατί επιστρέφει τόσο νωρίς? Του έγραψα ότι έχουμε χρόνο και είναι πολύτιμη η βοήθειά του στη Γαλλία. Υπάρχουν πολλοί τραυματίες πολέμου και χρειάζεται προσωπικό. Κι εκείνος γιατί έφυγε? Ήθελε να μου πει,λέει, κάτι επείγον.
Τις σκέψεις της διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα. Μια νοσοκόμα την πληροφόρησε ότι ο γιατρός μόλις είχε φτάσει.
- Για σας αδελφή Μαίρη Τζέιν
- Καλώς όρισες, Μισέλ! Πώς είσαι?
- Μια χαρά, ευχαριστώ!
- Λοιπόν, δεν σου κρύβω ότι θέλω να μάθω
- Θα σας τα πω όλα! Αν δεν ήταν σοβαρός λόγος, δεν θα έφευγα
- Σε ακούω.
- Πρόκειται για έναν ασθενή. Μας τον έφεραν στο νοσοκομείο πριν από ένα μήνα. Είχε σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι, εγκαύματα και σπασμένο πόδι. Ευτυχώς, στο προηγούμενο νοσοκομείο που βρίσκονταν τον φρόντισαν όπως έπρεπε, και γρήγορα θα αποκατασταθεί η υγεία του.. Ήταν πολύ τυχερος! Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, φοβόντουσαν ότι θα πέσει σε κόμμα. Σκληρό καρύδι όμως! Τα κατάφερε! Πολύ έξυπνος τύπος, είχε φροντήσει να…
- Μισέλ, τόση ώρα μου μιλάς για κάποιον ασθενή και δεν μπορώ να καταλάβω τι το ξεχωριστό έχει και σε έκανε να φτάσεις μέχρι εδώ. Υπάρχουν χιλιάδες ασθενείς, αλοίμονο αν για όλους αφήναμε τη δουλειά μας
- Θα σας εξηγήσω αμέσως. Πέρασα πολλές ώρες μαζί του και έμαθα σχεδόν τα πάντα γι’αυτόν. Μου ζήτησε να στείλω ένα τηλεγράφημα, όμως του είπα και είμαι σίγουρος πως θα συμφωνείτε μαζί μου, ότι θα είναι καλύτερο να μιλήσουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα στην οικογένειά του.
- Τους ξέρουμε?
- Ναι. Πριν σας πω περισσότερες λεπτομέρειες, διαβάστε το τηλεγράφημα

Η αδελφή Μαίρη Τζέιν πήρε το μικρό χαρτάκι, το ξεδίπλωσε και διάβασε…
Δυο λέξεις μόνο την έκαναν να τα χάσει...

«Είμαι ζωντανός!
Αλιστήαρ Κόρνγουελ»