Κεφάλαιο 8
Το μεγάλο δωμάτιο



……………………………………………………………………………………….
Η μεγάλη θεία ζήτησε από τη Ντόροθυ ένα φλιτζάνι τσάι ακόμα… από το μνημόσυνο του Στήαρ και μετά καθόταν με τις ώρες στο μεγάλο δωμάτιο, χαμένη στις σκέψεις της και χάζευε τα πορτρέτα… της ΡοζΜαρί, του Άντονυ και του Στήαρ.. Ήταν πολύ σιωπηλή και μελαγχολική… από τη μέρα που ο Γουίλιαμ ανέλαβε τα καθήκοντά του, έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, σκέφτηκε… τη λαχταρούσα αυτή τη στιγμή χρόνια… όμως, τώρα, τώρα που έχω τόσο χρόνο… ξανακοίταξε τη Ροζμαρί και τον Άντονυ… πόσα λάθη έχω κάνει… γύρισε και κοίταξε το πορτρέτο του αδελφού της… Γουίλιαμ, ο γιος σου είναι ένας άγγελος!!! Η μεγάλη θεία σπάνια ένιωθε έτσι, αλλά τις τελευταίες μέρες ειδικά, άρχισαν να την τρώνε οι τύψεις… αυτό το κορίτσι, η Κάντυ… η θεία ήπιε μια γουλιά τσάι και σηκώθηκε από την καρέκλα της…
Πρέπει να ασχοληθώ με κάτι, δεν αντέχω άλλο να σκέφτομαι, θα τρελαθώ!

…………………………………………………………………………………..
Και πάλι στο σπίτι της Πόνυ η Κάντυ, μετά το μνημόσυνο… Η Πάττυ γύρισε λίγο αργότερα από την Κάντυ, γιατί ήθελε να μείνει λίγες μέρες με τους γονείς του Στήαρ…
Οι μέρες στο ορφανοτροφείο τον τελευταίο μήνα κυλούσαν πολύ ευχάριστα για όλους!...σχεδόν για όλους… Η Κάντυ σκεφτόταν πόσο όμορφα θα ήταν να μπορέσει να είναι ο Άλμπερτ κοντά της τις μέρες των Χριστουγέννων… Γενικά από τότε που χώρισε με τον Τέρρυ, και ενώ έχει ζήσει στο παρελθόν πολλές δύσκολες καταστάσεις, αυτός ο χωρισμός της στοίχησε πολύ περισσότερο από όσο πίστευε… νιώθει συνεχώς ένα βάρος στην καρδιά της… προσπαθεί να κάνει πράγματα για να πάει παρακάτω, για να μην σκέφτεται, αλλά… ο Τέρρυ έχει μπει στην καρδιά της… πιάνει τον εαυτό της καθημερινά να τον σκέφτεται… σε κάθε κίνηση της… ακόμα και όταν χτενίζει τα μαλλιά της και βλέπει το πρόσωπό της στον καθρέπτη, θυμάται το δεσποινίς φακιδομουτράκι… και όταν σκαρφαλώνει στο μεγάλο δέντρο, θυμάται το Ταρζάν φακιδομούρα… μονάχα όταν έχει κοντά της τον Άλμπερτ, νιώθει μια γαλήνη και ζεστασιά… όταν ο Άλμπερτ είχε χάσει τη μνήμη του, η Κάντυ του είχε πει ότι τον νιώθει σαν το μεγάλο αδελφό που ποτέ δεν είχε…
Και αυτό είναι αλήθεια! Βέβαια, και η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία την κάνουν να νιώθει καλά, όμως… είναι πια μεγάλες… δεν μπορεί να τους μιλήσει για τα προβλήματά της, δε θέλει να τις στεναχωρεί… και είναι πολύ δύσκολο να προσπαθεί να δείχνει ευτυχισμένη μπροστά τους… νιώθει ότι το κάνει χωρίς επιτυχία… την καταλαβαίνουν, αλλά όποτε προσπαθούν να της μιλήσουν τους αλλάζει συζήτηση και αυτό την κουράζει…
Όταν ο κύριος Μάθιου της έφερε μια κάρτα από τον Άλμπερτ, η Κάντυ πραγματικά πέταξε από τη χαρά της!...
Η κάρτα ήταν μια υπέροχη καρτ ποστάλ, και από πίσω έγραφε τα εξής:

Προς Κάντυ,
Αν δεις τη φωτογραφία της καρτ ποστάλ θα ζηλέψεις, αλλά δεν ήρθα εδώ για να διασκεδάσω. Το Σάο Πάολο είναι ζεστό και γεμάτο σκόνη. Ο Τζώρτζ κι εγώ νιώθουμε πολύ αδύναμοι απ’τη ζέστη. Θα σου αγοράσουμε πολλά σουβενίρ. Πλησιάζει ο καιρός της επιστροφής μας και σκέφτομαι να έρθω να σε επισκεφτώ. Έχεις χαιρετισμούς και από τον Τζώρτζ.
Από το Σάο Πάολο,
Μπερτ

Η Κάντυ, αμέσως απάντησε στον Άλμπερτ! Δεν μπορούσε να περιμένει πότε θα γυρίσει!
Πρέπει να τον ρωτήσω, σκέφτηκε και άρχισε αμέσως να γράφει…



Αγαπητέ Άλμπερτ,
Αναρωτιέμαι τι να κάνεις τώρα! Εγώ μόλις έβαλα τα παιδιά για ύπνο. Είναι ακόμα νωρίς αλλά ήδη χρησιμοποιούμε θερμάστρες! Οι εποχές περνάνε πολύ γρήγορα. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε που πέθανε ο Στήαρ. Πέρασε παραπάνω από μισός χρόνος από τότε που επέστρεψα στο σπίτι της κυρίας Πόνυ. Χάρηκα που σε είδα την τελευταία φορά, αλλά είναι κρίμα που ήταν με αφορμή τον θάνατο του Στήαρ. Παρόλο που ήμασταν στο Λέικγουντ όλοι φαίνονταν πολύ λυπημένοι, μάλλον γιατί είχαμε συγκεντρωθεί εκεί για το μνημόσυνο. Το δωμάτιο στο οποίο έγινε η τελετή ήταν γεμάτο αναμνήσεις από το Λέικγουντ. Ακόμα και ο Άρτσι ένιωσε το ίδιο όταν μπήκε μέσα σ’εκείνο το δωμάτιο. Εκείνη τη φορά είδα και πολλά από τα πορτραίτα των μελών της οικογένειας Άρντλευ, καθώς και αυτά του Άντονυ και του Στήαρ. Κοιτώντας όλα αυτά τα πορτραίτα, επιπλέον ένιωσα (η μετάφραση εδώ δεν είναι ακριβής αλλά πρόκεται για κάτι που προκάλεσε συναισθηματική φόρτιση). Άλμπερτ, μου φαίνεται πως είχες κλειστεί εντελώς στον εαυτό σου μέσα σ’εκείνο το δωμάτιο. Μπορώ να καταλάβω το γιατί: λόγω της Ρόζμαρι Μπράουν. Η μητέρα του Άντονυ ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Άλμπερτ, ήθελες να μου μιλήσεις για κάτι σέκείνο το δωμάτιο; Είχα αυτήν την εντύπωση και γι’αυτό πήρα χαρτί και μολύβι για να σου γράψω.
Να προσέχεις μην κρυώσεις.*
Κάντυ

……………………………………………………………………………………………………………
Ήταν μια ακόμη κοπιαστική μέρα για τον Άλμπερτ και τον Τζωρτζ… Ευτυχώς είχαν σχεδόν τελειώσει τις υποχρεώσεις τους. Σε δυο-τρεις μέρες το πολύ, θα μπορούσαν επιτέλους να γυρίσουν πίσω.
-Τζωρτζ, νομίζω ότι έχουμε δικαίωμα να ξεκουραστούμε μερικές μέρες,δε νομίζεις? Πρέπει να κάνουμε Χριστούγεννα σπίτι!

Καθώς περπατούσαν προς το ξενοδοχείο τους, ο Τζωρτζ είδε την αφίσα του Άμλετ..
-Κύριε Γουίλιαμ, αυτός δεν είναι ο…
-Μα, ναι, είναι ο Τέρρυ… Ο θίασος του Στράντφορντ σε περιοδία, για μία παράσταση στο Σαν Πάολο… Τζωρτζ, τι ώρα είναι το συμβούλιο αύριο? Προλαβαίνουμε να δούμε την παράσταση?
-Το συμβούλιο έχει προγραμματιστεί για τις 5.30 το απόγευμα. Η παράσταση ξεκινάει στις 8.00. Νομίζω ότι προλαβαίνουμε.

Περίφημα, σκέφτηκε ο Άλμπερτ. Κάντυ, θέλω επιτέλους να σε δω να χαμογελάς, να χαμογελάς ευτυχισμένη… Θα κάνω τα πάντα για να σου δώσω ότι σου έχει στερήσει η ζωή μέχρι τώρα…
Περνώντας από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου για να πάρουν τα κλειδιά του δωματίου τους, ο ρεσεψιονίστ τους έδωσε ένα φάκελο για τον κ.Γουίλιαμ.
Ήταν το γράμμα της Κάντυ.

Ο Άλμπερτ το διάβασε αμέσως.
Δε θα σου απαντήσω τώρα, Κάντυ. Θα μιλήσουμε από κοντά… σε λίγες μέρες θα είμαι εκεί. Ελπίζω να σου έχω σύντομα μια ευχάριστη έκπληξη…
.................................................. .................................................. ...

Ο Στήαρ άνοιξε τα μάτια του…Μα… πού βρίσκομαι? Πόσες ώρες κοιμάμαι?
Αναγνώρισε τον Μισέλ. Του έκανε μια από τις τελευταίες αλλαγές στην εγχείρησή του.
-Μισέλ…
-Μην κουνιέσαι, Στήαρ, κάνε υπομονή, σε λίγο τελειώνουμε…
-Μισέλ, το έστειλες το τηλεγράφημα?
-Όχι, πήγα ο ίδιος εκεί. Μην κουνιέσαι Στήαρ!!!! Περίμενε να τελειώσω και θα σου τα πω όλα!

Ο Στήαρ δάγκασε τα χείλη του για να μην φωνάξει από τον πόνο… Πόσο καιρό είμαι εδώ? Τι κάνουν οι δικοί μου? Θα με νομίζουν πεθαμένο… πρέπει να γυρίσω γρήγορα!

-Λοιπόν, Στήαρ, τελειώσαμε!
-Πες μου, Μισέλ, δεν καταλαβαίνεις την αγωνία μου? Μίλησες με τους δικούς μου?
-Όχι, μίλησα με την αδελφή Μαίρη Τζέιν. Θα φροντίσει η ίδια να πάει να τους μιλήσει.
-Μα πρέπει να το κάνει σύντομα γιατί εγώ…
-Στήαρ, πρέπει να καταλάβεις ότι αυτά τα πράγματα δεν γράφονται σε ένα τηλεγράφημα. Οι δικοί σου ακόμα θρηνούν για το χαμό σου. Τώρα που μιλάμε το ξέρεις ότι σου ετοιμάζουν μνημόσυνο?Πρέπει να το χειριστούμε με ιδιαίτερη λεπτότητα, ειδικά για τους μεγάλους που ίσως έχουν εύθραυστη υγεία. Όσο μεγάλο σοκ παθαίνει κανείς από μια κακή είδηση, τόσο μεγάλο μπορεί να πάθει μαθαίνοντας ότι ζεις…
-Σε πόσο καιρό θα μπορώ να φύγω από εδώ?
-Αν όλα πάνε καλά, σε τρεις μήνες θα είσαι σπίτι.
-Σε τρεις μήνες… η κάθε μέρα που περνάει μου φαίνεται αιώνας…
-Έχεις μια επίσκεψη… Είναι ο Μαρκ εδώ. Τις προηγούμενες φορές που είχε έρθει βρισκόσουν σε λήθαργο…Τώρα μπορείτε επιτέλους να μιλήσετε.. Είσαι πολύ τυχερός, Στήαρ! Χάρη στην εφεύρεσή σου και στον Μαρκ, αυτή τη στιγμή είσαι εδώ…Να του πω να περάσει?
-Ναι, θέλω πολύ να τον δω…

Μια νοσοκόμα κυλούσε ένα αναπηρικό καροτσάκι… Χλωμός και αδύνατος, με αλλοιωμένα από τον πόνο χαρακτηριστικά, ο Μαρκ πλησίασε στο κρεβάτι του Στήαρ… Ο Μαρκ δεν είχε σταθεί τόσο τυχερός… είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω… Ο Στήαρ μόλις τον είδε δάκρυσε… Καταραμένε πόλεμε!!!