Κεφάλαιο 2
Σχέδια για το μέλλον

Ήταν μεγάλη η συγκίνηση της Κάντυ, όταν έμαθε από την κυρία Πόνυ και την αδελφή Μαρία πως ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο Άλμπερτ μόλις βρήκε τη χαμένη μνήμη του, ήταν να επισκεφτεί το ορφανοτροφείο και να τους προσφέρει μια γενναιόδωρη δωρεά. Έδειξε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γενικά για το ορφανοτροφείο, την παλιά εκκλησία, τα δωμάτια των παιδιών… φαινόταν καθαρά ότι αν και πολύ περιποιημένα, ήταν απαραίτητη μία ανακαίνιση. Και με μεγάλη προθυμία αποφάσισε να την αναλάβει εκείνος.
Για όλα αυτά ήθελε και τη γνώμη της Κάντυ, και της άφησε ένα γράμμα στο οποίο της έγραφε αφού ξεκουραστεί και ηρεμήσει, να σκεφτεί και να συζητήσει με την κυρία Πόνυ και την αδελφή Μαρία τι ανάγκες υπάρχουν, για να ξεκινήσουν οι εργασίες!
Η κυρία Πόνυ δεν περίμενε τόσο πολύ ενδιαφέρον. Όμως η Κάντυ ήξερε τον Άλμπερτ! Δεν περίμενε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτόν!!!
Οι μέρες κυλούσαν πολύ ευχάριστα!! Η Πάττυ άρχισε να ξαναβρίσκει σιγά σιγά το χαμόγελο και την αισιοδοξία της! Συνήθισε πολύ γρήγορα τη ζωή στο ορφανοτροφείο! Της άρεσε να βοηθάει στη μαγειρική, βοηθούσε τα παιδιά στα μαθήματά τους και τα απογεύματα παίζανε στην αυλή πολλά ευχάριστα παιχνίδια!!
Το μόνο που δεν έκανε, σε αντίθεση με την Κάντυ, ήταν να σκαρφαλώσει σε δέντρα! Η Κάντυ προσπάθησε να την πείσει, αλλά η Πάττυ το ξέκοψε από την αρχή!!!
Ο καιρός ήταν πολύ καλός, και δύο φορές μάλιστα, ήρθε ο Τομ και πήραν τα παιδιά εκδρομή!!! Πέρασαν καταπληκτικά…
Τα βράδια, καθόταν με την Πάττυ και συζητούσαν… όσο και να το προσπαθούσε, υπήρχαν στιγμές που ο Στήαρ της έλειπε αφάνταστα… της ήταν αδύνατον να δεχτεί ότι δεν θα τον ξαναέβλεπε ποτέ πια!
Η Κάντυ προσπαθούσε να την στηρίξει. Και για την ίδια ο πόνος ήταν μεγάλος. Όμως ήξερε, ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός κι ότι σιγά σιγά, ο πόνος θα υποχωρούσε, και ο Στήαρ θα γινόταν μια γλυκιά ανάμνηση…

Ένα βράδυ, κάθονταν και διάβαζαν ξανά τη λίστα που είχαν φτιάξει για τον Άλμπερτ. Σίγουρα το πρώτο πράγμα που έπρεπε να φτιαχτεί, ήταν η δυτική πτέρυγα της εκκλησίας. Ο Άλμπερτ είχε προτείνει μάλιστα, να κάνουν μια μικρή επέκταση, και έτσι τα παιδιά να έχουν πιο άνετα δωμάτια και να τους φτιάξει και ένα ωραία διαμορφωμένο χώρο για να μελετούν! Ήδη τους είχε αγοράσει καινούρια κρεβατάκια και τα παιδιά ήταν τρισευτυχισμένα!!
Η Πάττυ μιλούσε με ενθουσιασμό, όταν παρατήρησε την Κάντυ να κοιτάζει αφηρημένα το κενό… ήταν πολύ μελαγχολική!..

-Τι σου συμβαίνει, Κάντυ?
-Ε, να, τίποτα… σκεφτόμουν…
-Τον αγαπάς ακόμα? Τον Τέρυ εννοώ…


Η Κάντυ έσκυψε το κεφάλι…
- Έλα, Κάντυ, σε μένα δεν μπορείς να κρυφτείς. Ξέρω ότι κάτι σε βασανίζει! Όλο αυτό τον καιρό προσπαθείς να το κρύβεις, όμως πολλές φορές καταλαβαίνω ότι το μυαλό σου ταξιδεύει αλλού…
- Πάττυ, είμαι σίγουρη ότι έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα! Αν η Σουζάννα δεν τον έσωζε, τώρα ο Τέρυ μπορεί να μη ζούσε!!! Ξέρω ότι είναι ζωντανός, Πάττυ, μ’ακούς? Ζωντανός!! Μπορεί να μην είμαστε μαζί, όμως ξέρω ότι είναι καλά! Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη! Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρει!

Η Πάττυ προσπάθησε να της αλλάξει κουβέντα. Ίσως δεν έπρεπε να της το είχε αναφέρει καν. Την αγαπούσε πάρα πολύ, και δεν άντεχε να την βλέπει να υποφέρει…

- Ο Άλμπερτ τι να κάνει άραγε?
- Αύριο θα του στείλω το γράμμα που του γράψαμε! Τα παιδιά τον συμπάθησαν πολύ! Μάλιστα του έφτιαξαν και ζωγραφιές και μου ζήτησαν να του τις στείλω!!
-Ξέρεις, Κάντυ, αυτό που κάνουν η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία, είναι πολύ σπουδαίο!! Όλα αυτά τα παιδιά… τι θα γινόντουσαν χωρίς γονείς? Και τα φροντίζουν όλα αυτά τα χρόνια με τόση αγάπη και στοργή… σαν να είναι δικά τους παιδιά!...
-Ναι, παρόλο που δεν γνώρισα ποτέ τους γονείς μου, είχα δύο μαμάδες! Δύο υπέροχες μαμάδες…
-Κάντυ, αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι μου για λίγες μέρες. Να δω τους γονείς μου και τη γιαγιά μου. Νομίζω ότι ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, και θέλω τη γνώμη τους, τη συμβουλή τους και τις ευχές τους!!!
-Αλήθεια Πάττυ? Σε εμένα δε θα μου πεις τι σκέφτεσαι?
-Να, θέλω να κάνω κάτι γι’αυτά τα παιδιά… δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι τόσο καλή όσο η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία, όμως θα ήθελα πολύ να μείνω εδώ και να γίνω δασκάλα τους!!!
-Πάττυ, αυτό είναι υπέροχο!!!
-Ο Στήαρ μου, ο Στήαρ μου, έδωσε την ζωή του, για να…

Η Πάττυ ξέσπασε πάλι σε κλάματα. Η Κάντυ την αγκάλιασε.

-Ναι, Πάττυ, ο Στήαρ θα είναι πολύ υπερήφανος για σένα!!!

Η Πάττυ προσπάθησε για μια ακόμη φορά να φανεί δυνατή. Ξέρει ότι ο Στήαρ τη θέλει δυνατή και χαρούμενη. Σκούπισε τα δάκρυά της και χαμογέλασε.

-Αχ, Κάντυ, νιώθω τόσο όμορφα να μπορώ να προσφέρω κάτι κι εγώ! Ένας χρόνος μου έμεινε για να τελειώσω τις σπουδές μου! Νομίζω ότι θα μπορώ να το κάνω κι εδώ, τι λες?
-Πάττυ, είμαι πολύ χαρούμενη για την απόφαση που πήρες! Κι η κυρία Πόνυ κι η αδελφή Μαρία θα χαρούν πολύ!!! Εγώ σκεφτόμουν κάτι άλλο…
-Τι, Κάντυ?
-Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει, αλλά… να, θα ήθελα πολύ να μπορούσε να υπάρχει εδώ ένα νοσοκομείο… θυμάμαι την κλινική του γιατρού Μάρτιν… κάθε φορά που αρρωσταίνει ένα παιδί, χρειάζεται να κάνουμε πολύ δρόμο για να το πάμε σε γιατρό… επίσης στην γύρω περιοχή, δεν υπάρχει κοντά νοσοκομείο…
-Κάντυ, αυτή είναι μια πολύ καλή ιδέα. Το είπες του Άλμπερτ?
-Όχι, είναι ένα από τα πράγματα που θέλω να συζητήσω μαζί του από κοντά! Νομίζω πάντως ότι δε θα έχει αντίρρηση!

Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, συζήτησαν με την κυρία Πόνυ και την αδελφή Μαρία για την απόφαση της Πάττυ! Εκείνες, χάρηκαν πάρα πολύ… τα χρόνια περνούσαν και είχαν μια ανησυχία… ως πότε θα μπορούσαν να φροντίζουν τα παιδιά? Τώρα, ήρθε αυτό το κορίτσι, η Πάττυ να τους δώσει μια ελπίδα! Ναι, υπήρχαν ακόμη άνθρωποι με ευγενική καρδιά και ευαισθησίες…
Όσο αναφορά το θέμα του νοσοκομείου, ακόμα δεν τους είπαν τίποτα. Η Κάντυ ήθελε πρώτα να μιλήσει με τον Άλμπερτ. Είχε τόσα να του πει… της είχε λείψει πολύ… ένιωθε πολύ περίεργα. Δεν μπορούσε να εξηγήσει τα συναισθήματά της…
Μακάρι να επέστρεφε σύντομα!

Το απόγευμα, ήρθε και ο Τομ και μαζί με τα παιδιά και την Κάντυ συνόδεψαν την Πάττυ μέχρι το σταθμό. Στο δρόμο της επιστροφής η Κάντυ ένιωθε υπερένταση… ήθελε πολύ να δει τον Άλμπερτ και να μιλήσει μαζί του!!! Τώρα που έφυγε η Πάττυ, με την οποία είχε δεθεί πολύ αυτό το χρονικό διάστημα, ήθελε να ξεκινήσει ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή της. Η ιδέα του νοσοκομείου της είχε καρφωθεί στο μυαλό…
Ήταν πολύ όμορφο όνειρο, και ευχόταν με όλη της την ψυχή να μπορέσει να γίνει πραγματικότητα…